Αποτελέσματα Αναζήτησης

Δεν έχουμε καθημερινά γυναικοκτονίες. Έχουμε καθημερινά, όμως, πάρα πολλές καταγγελίες βίας κατά των γυναικών. Κι αυτό μπορεί να σημαίνει απλά ότι οι γυναίκες αισθάνονται μεγαλύτερη άνεση τώρα να μιλούν για τα περιστατικά αυτά. Και αισθάνονται αυτή την άνεση, πιστεύω, διότι παρά το γεγονός ότι στους Αγίους Αναργύρους μπορεί να έγιναν όλα λάθος, υπάρχει εμπιστοσύνη στην Αστυνομία, ότι μπορεί να διαχειριστεί τα περιστατικά αυτά. Και οι γυναίκες αισθάνονται για πρώτη φορά την άνεση να βγουν να μιλήσουν γιατί ξέρουν ότι τελικά θα έχουν προστασία. Αυτό νομίζω ότι είναι μια κατάκτηση. - Κ. Μητσοτάκης Αυξήθηκαν οι καταγγελίες βίας κατά των γυναίκων, γιατί ο Σταύρος Μπαλάσκας είπε στους κακοποιούς μας ότι και να μας σκοτώσουν, αν το παραδεχτούν θα περάσουν μόνο 4 έτη φυλακή - θέλουμε να επιζήσουμε! Οι αυξημένες καταγγελίες βίας κατά των γυναικών είναι πράγματι μια κατάκτηση - ΔΙΚΗ ΜΑΣ, όχι της Αστυνομίας, ούτε της Κυβέρνησης. Οι αυξημένες καταγγελίες βίας οφείλονται μόνο στον αγώνα μας, στην απελπισία μας να γλιτώσουμε από τη βία, στο θάρρος μας να μιλήσουμε και σε όλες τις αδερφές μας που μας πιστεύουν και που τολμούν να μοιραστούν και εκείνες τις δικές τους ιστορίες για να μας ενδυναμώσουν. Δεν θα αφήσουμε κανέναν να πάρει έπαινο για αυτό τον επίπονο αγώνα! Πολλές φορές η Αστυνομία είναι η τελευταία ή η μοναδική ευκαιρία να βγούμε ζωντανές από αυτή τη μάχη για επιβίωση. Όταν η ζωή μας κρέμεται από μια κλωστή, θα εξαντλήσουμε κάθε επιλογή, ακόμα και την Αστυνομία που παίζει κορώνα-γράμματα με κάθε περιστατικό. Όχι, η περίπτωση της Κυριακής Γρίβα δεν ήταν μεμονωμένη, αλλά ένα ακόμα καθημερινό παράδειγμα της Αστυνομίας ως δυσλειτουργικό και κακοποιητικό σύστημα. Δεν θα περνούσαμε από τέτοια διαδικασία αν είχαμε καλύτερες επιλογές. Φτάνουν τα ψέματα!

Η μεγαλύτερη πράξη βίας είναι η γέννα. Ερχόμαστε στον κόσμο αυτό χωρίς την άδειά μας, ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή χωρίς να μας ρωτήσει κανείς αν θέλουμε να ζήσουμε, χωρίς να μας ενημερώσει κανείς για το πως, που και με ποιά άτομα θα ζήσουμε. Ερχόμαστε σε ένα περιβάλλον που δεν το έχουμε διαλέξει εμείς, σε μια κουλτούρα που δεν έχουμε διαλέξει εμείς, σε σπίτι που δεν έχουμε διαλέξει εμείς, σε κοινωνική τάξη που δεν έχουμε διαλέξει εμείς και το πιο σημαντικό - απο γονείς που δεν έχουμε διαλέξει εμείς. Στους γονείς μας δεν χρωστάμε τίποτα, πόσο μάλλον να αφιερώσουμε και μια μέρα του χρόνου προς τιμήν τους. "Χρόνια πολλά" επειδή είναι γονείς και κάνουν ό,τι μπορούν και ό,τι ξέρουν για τα παιδιά τους; Αυτή είναι η επιλογή τους και αυτή είναι η δουλειά τους ως γονείς. Όπως σε κάθε δουλειά, υπάρχουν μερικά άτομα που τη κάνουν σωστά και άλλα που αποτυγχάνουν. Κακοί και αποτυχημένοι γονείς δεν είναι εκείνοι που πήραν τις λάθος αποφάσεις για το παιδί/τα παιδιά τους, αλλά εκείνοι που πήραν τις λάθος αποφάσεις για το παιδί/τα παιδιά τους και δεν τις αναγνώρισαν, δεν έμαθαν απο αυτές, δεν βελτιώθηκαν, ούτε επανόρθωσαν για αυτές. Για αυτό λοιπόν, κακοί και αποτυχημένοι γονείς υπάρχουν και αυτό το ποστ είναι για τα παιδιά τους. Είναι φυσιολογικό μερικά απο μας να θυμόμαστε ότι μισούμε τους γονείς μας και δεν θέλουμε κανένα και καμία να προσπαθήσει να μας αλλάξει γνώμη επειδή αισθάνεται ο ίδιος ή η ίδια άβολα - θέλουμε απλά ένα "δεν πειράζει", μια αγκαλιά ή ένα αφτί να ακούσει την ιστορία μας χωρίς να μας κρίνει και να μας δίχνει πόσο καλύτερη ή χειρότερη είναι η δική του ή η δική της οικογένεια. Ας κανονικοποιήσουμε και αυτό το συναίσθημα λοιπόν, όχι μόνο όσα σας είναι άνετο να αποδεχτείτε. Αν το να σας λέει καποιό άτομο πως μισεί τους γονείς του σας σοκάρει, σας αηδιάζει και σας σκάει απο τη μικρή σας, πολύτιμη φούσκα άνεσης και άγνοιας, κάτι άσχημο τρέχει με την πραγματικότητά σας. Αν κάποια απο σας μισείτε τους γονείς σας, μισείστε φωναχτά, ελεύθερα και χωρίς τύψεις. Αν απο την άλλη σταθήκατε τυχερά παιδία μπορείτε απλά να ευγνωμονείτε ταπεινά και σιωπηλά. To να γίνεται κάποιος γονιός είναι φυσικά δικαίωμά του, αλλά το να έχει κάποιος παιδί θα πει προσωπική ευθύνη.

Σήμερα, κάθε σήμερα, είναι μια καλή μέρα να ρωτήσεις κάποιον/α αν έχει σκεφτεί/σκέφτεται την αυτοχειρία. Έτσι απλά. Ίσως να είναι άβολο στην αρχή, αλλά να ξέρεις πως: 1. Ίσως ξεκινήσει μια σημαντική συζήτηση που να έπρεπε να γίνει 2. Ίσως προλάβει κάποιο άμεσο σχέδιο αυτοκτονίας 3. Ίσως χαρίσει χαμόγελο και λίγη ζεστασιά σε κάποιον που απλά ήθελε να νιώσει πως κάποιος νοιάζεται ακόμη κι αν δεν βρίσκεται σε σημείο να βάλει τέλος στη ζωή του 4. Ίσως σε φέρει πιο κοντά με αυτό το άτομο ώστε αν ποτέ έχει αυτοκτονικές σκέψεις στο μέλλον, να μπορεί να ανοιχτεί σε σένα Πως να ανοίξεις τη συζήτηση: 1. Δεν σε έχω δει καλά τελευταία και ανησυχώ. Τι έχεις στο μυαλό σου; 2. Έχουμε καιρό να μιλήσουμε. Νομίζω πως έχεις κλειστεί στον εαυτό σου. Είσαι καλά; 3. Μπορείς να βασιστείς πάνω μου αν έχεις ανάγκη να μιλήσεις για κάτι που σε βαραίνει. Μπορεί να μην καταλάβω τα πάντα, αλλά θα σε ακούσω με προσοχή. 4. Σε νοιάζομαι και θέλω να ξέρω πως είσαι υγιής. 5. Σκέφτεσαι να κάνεις κάτι για να βάλεις τέλος στη ζωή σου; Αισθάνομαι πως δεν είσαι χαρούμενος/χαρούμενη. ΜΗΝ χρησιμοποιείς εκφράσεις όπως: 1. "Δεν σκέφτεσαι να κάνεις κάτι κακό στον εαυτό σου σωστά;", 2. "Δεν νομίζω να θες να κάνεις καμιά βλακεία και σε χάσουμε;". 3. "Η αυτοχειρία είναι αμαρτία" 4. "Θα πληγώσεις την οικογένειά σου και τους φίλους σου, αυτούς δεν τους σκέφτεσαι;" Τέτοιες προτάσεις δημιουργούν ντροπή και τύψεις που μπορούν να χειροτερεύσουν τη κατάσταση. Κακό δεν είναι να σκέφτεσαι την αυτοκτονία ούτε είσαι κακός/κακιά ή άρρωστος/άρρωστη που σκέφτεσαι να βάλεις τέλος στη ζωή σου. Κακό είναι οτιδήποτε βρίσκεται στη ζωή σου που σε κάνει να σκέφτεσαι την αυτοκτονία. Αν βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο: 1. Απομάκρυνε οτιδήποτε θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για αυτοκτονία 2. Ζήτα βοήθεια από άτομα εμπιστοσύνης, φίλους, συγγενείς 3. Μην αφήσεις μόνο το άτομο που σκέφτεται να βάλει τέλος στη ζωή του, βγάλτο από το περιβάλλον που βρίσκεται 4. Ρώτησε τι το έχει βοηθήσει να συνεχίσει να ζει και δημιούργησε σχέδιο 5. Πηγαίνετε μαζί σε ψυχοθεραπευτή ή στα επείγοντα Μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε/οποιαδήποτε, οπουδήποτε, οποιαδήποτε στιγμή. Κάνε τη διαφορά στη ζωή κάποιου/ας. 1018 - Γραμμή παρέμβασης αυτοκτονίας

Ακόμη κι αν δεν έχεις κάνει ποτέ απόπειρα αυτοκτονίας, είμαι σίγουρη ότι κάποια στιγμή έχεις έστω σκεφτεί πως θα ήταν αν έβαζες τέλος στη ζωή σου και αν δεν το έχεις σκεφτεί, οι πιθανότητες να συμβεί σε κάποια φάση της ζωής σου είναι δυστυχώς πολύ υψηλές, κυρίως αν είσαι σε ηλικία εφηβίας έως τα τριάντα. Το 2020, η αυτοχειρία ήταν η τέταρτη κυριότερη αιτία θανάτου και τραυματισμού στον κόσμο, μετά από τον καρκίνο και τις καρδιακές παθήσεις. Η 10η Σεπτεμβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα Πρόληψης της Αυτοκτονίας που καθιερώθηκε το 2003 στοχεύοντας εθνικούς οργανισμούς, κυβερνήσεις και το ευρύ κοινό, δίνοντας το μήνυμα ότι η αυτοκτονία μπορεί να αποτραπεί. Αν και δεν μου αρέσει να ασχολούμαστε με σοβαρά κοινωνικά θέματα και την ψυχική υγεία μόνο όταν υπάρχει η αφορμή μιας τέτοιας επίσημης παγκόσμιας ημέρας, είναι αναγκαίο για να τραβήξουμε την προσοχή του κόσμου έστω για λίγο, σε μια κοινωνία όπου όλοι νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους, μια κοινωνία βιαστική, μουδιασμένη, αδρανής και απόλυτα ασυντόνιστη. Θυμήσου να μην παριστάνεις τον ήρωα ή την ηρωίδα. Εάν αναθέσεις στον εαυτό σου το καθήκον να γίνεις σωτήρας, μπορεί να βάλεις τον εαυτό σου σε ψυχικό κίνδυνο και να χάσεις το δικό σου εαυτό στην προσπάθεια να σώσεις κάποιον άλλο. Να ξέρεις πάντα τα όριά σου. Μπορείς να επηρεάσεις τους άλλους να κάνουν το καλύτερο για τον εαυτό τους, αλλά δεν μπορείς να το κάνεις για αυτούς. Στο τέλος της ημέρας πρέπει να σεβαστούμε ότι οι άνθρωποι έχουν και ελεύθερη βούληση. Μπορείς να επηρεάσεις τα κοντινά σου άτομα αλλά δεν μπορείς να έχεις τον απόλυτο έλεγχο των πράξεων, των σκέψεων και των συναισθημάτων τους. "if you keep trying to fix other people, it's you that's broken" - Michaela Angemeer Η αυτοχειρία είναι " μεταδοτική " - ανάλογα με κοινωνικούς, βιολογικούς και περιβαλλοντικούς παράγοντες, οι πιθανότητες να έχεις αυτοκτονικό ιδεασμό ή να κάνεις μια απόπειρα μετά από άμεση γνώση της αυτοκτονίας ενός κοντινού σου ανθρώπου, μπορεί να είναι μεγάλη. Δεν μπορούμε ποτέ να ελέγξουμε πώς θα αντιδράσουμε στις ειδήσεις ή στο θέαμα της αυτοκτονίας αλλά υπάρχουν παράγοντες που αυξάνουν τον κίνδυνο. Ο κίνδυνος μετάδοσης της αυτοκτονίας είναι πιο αυξημένος όταν οι επιζώντες: 1.Έχουν ήδη ιστορικό αυτοκτονικού ιδεασμού ή/και απόπειρας 2.Έχουν ιστορικό φθίνουσας ψυχικής υγείας χωρίς θεραπεία 3. Έχουν ιστορικό σοβαρών ψυχικών τραυμάτων (πχ. οικογενειακή βία, σεξουαλική παρενόχληση, (cyber)bullying, διαζύγιο/χωρισμός) 4.Ήταν συναισθηματικά και κοινωνικά κοντά με τον/την αυτόχειρα (πχ. μέλος οικογένειας ή φίλος) 5.Ήταν σωματικά κοντά με τον/την αυτόχειρα (πχ. γείτονας, συναδέρφισα ή συμμαθήτρια) Τρόποι να βοηθήσεις: 1.Ξεκίνα μια συζήτηση με το θέμα 2.Μάθε πηγές βοήθειας στην κοινότητα (κάλεσε στο 1018) 3.Μάθε τα συμπτώματα - Απειλεί να βλάψει τον εαυτό του ή αναφέρει ότι θέλει να βλάψει τον εαυτό του - Αναζητά τρόπους για να βλάψει τον εαυτό του (π.χ. πρόσβαση σε όπλα, διαθέσιμα χάπια κ.λπ.) - Γράφει ή μιλά για τον θάνατο ή την αυτοκτονία - Κάνει αυξημένη χρήση ουσιών (αλκοόλ ή ναρκωτικά) - Αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά - Βιώνει άγχος, διέγερση, αδυναμία ύπνου ή υπνηλία - Αισθάνεται παγιδευμένος/η, σαν να μην υπάρχει διέξοδος - Εκφράζει απελπισία, ότι δεν υπάρχει λόγος να ζει - Εκδηλώνει οργή και ανεξέλεγκτο θυμό - Απομακρύνεται από φίλους, οικογένεια, κοινωνία - Απότομες αλλαγές στη διάθεση - Μπορεί να χαρίσει πολύτιμα προσωπικά αντικείμενα ή ψάχνει μακροχρόνια φροντίδα για τα κατοικίδια του Η αυτοκτονία είναι ζήτημα όλων μας.

Το μοτίβο το έχουμε συναντήσει πολλές φορές: για εγκλήματα έμφυλης βίας που πράτουν άντρες, το βάρος της ευθύνης πέφτει συνεχώς στις γυναίκες. Με τον ίδιο τρόπο, είναι συχνό στην κοινωνία μας οι μητέρες να είναι εκείνες που άμεσα κατακρίνονται για την κακοποίηση του παιδιού τους, ακόμα και όταν δεν είναι εκείνες που έχουν κάνει το κακούργημα στο οποίο αναφέρεται η είδηση. Είδηση : Ένας άντρας κακοποίησε παιδί. Κοινωνία : Μα καλά, η μάνα του που ήταν; Μήπως έχουμε εξοικειωθεί με το γεγονός ότι οι άντρες είναι πάντα οι κακοποιοί και δεν πέφτουμε από τα σύννεφα; Μήπως πιστεύουμε ότι τίποτα δεν θα σταματήσει τους άντρες από το να είναι κακοποιητικοί και έτσι περιμένουμε τις γυναίκες να τους σταματήσουν και να προστατεύσουν τους εαυτούς τους και τα παιδιά τους από μια πιθανή βίαιη τύχη; Έχουμε συνηθίσει το αρχέτυπο της μητέρας ως Παναγία: αγνή, τρυφερή, ευαίσθητη, καλόκαρδη, που θυσιάζεται για το παιδί της, που πρέπει να φτάσει στα άκρα και ακόμα και να πεθάνει για αυτό αν χρειαστεί. Έχουμε συνηθίσει το αρχέτυπο του άντρα ως βίαιο εκ φύσεως, επιθετικό, ανίκανο να καταπνίξει τις ορμές και τον θυμό του. Η πατριαρχία περιμένει ηρωισμό  από την γυναίκα, αλλά περιμένει τον άντρα να παραμείνει αυτός που είναι.  Έχουμε λανθασμένα συνηθίσει τις γυναίκες ως φύλακες της ηθικής των ανδρών, λες και οι άντρες δεν έχουν λειτουργικό μυαλό να καταλάβουν το σωστό και το λάθος, άσχετα με το αν μπορούν να εφαρμόσουν αυτή τη γνώση. Έτσι λοιπόν, το εχθρικό ένστικτό μας δεν δρα άμεσα προς τον άντρα που έπραξε το έγκλημα, αλλά προς τη γυναίκα που δεν έκανε τίποτα να το σταματήσει. Ακόμη και όταν η γυναίκα κάνει οτιδήποτε να το σταματήσει, θα υπάρχει πάντα δικαιολογία για να κατηγορηθεί από την κοινωνία, κυρίως αν είναι μητέρα. Η ίδια κοινωνία που μεγαλώνει τις γυναίκες να είναι παθητικές και αδύναμες, είναι η ίδια κοινωνία που τις μισεί όταν κάνουν ακριβώς αυτό που περιμένουν από εκείνες: να είναι παθητικές και αδύναμες. Αυτό συνέβει και με τη Χριστίνα.  Τα μέσα ενημέρωσης αμέσως την έβγαλαν ένοχη. Είπαν ότι δεν μίλησε, ότι όχι μόνο επέτρεψε, αλλά έκανε πιθανή την μαστροπεία της κόρης της, παρά την έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων. Ακόμα και η δικαστής ασχολήθηκε πρώτα με την Χριστίνα και την προφυλάκισε, αντί να ασχοληθεί με τον Μίχο και τα στοιχεία που τον ανέδειξαν ως εγκληματία εξ αρχής από το κινητό της 12χρονης. Η προσοχή έχει στραφεί στην μητέρα για καιρό, αλλά με τον λάθος τρόπο. Η ενοχή του Μίχου στην υπόθεση δεν είναι ίδια με την ενοχή της Χριστίνας. Ο Μίχος είναι παιδεραστής, βιαστής, απατεώνας, αλλά ας μην ξεχνάμε τον πραγματικό ρόλο της μητέρας στην κακοποίηση του παιδιού. Ναι "για την κακοποίηση φταίει μόνο ο κακοποιός". Επειδή όμως η Χριστίνα είναι γυναίκα και μητέρα δεν θα πει ότι είναι αθώα. Τα πανό "Έξω η μάνα από τη φυλακή" μας μεταφέρει το μήνυμα ότι επειδή είναι μάνα και γυναίκα δεν ανήκει στη φυλακή και μας αποπροσανατολίζει από την πραγματική ευθύνη που είχε η Χριστίνα στη ζωή του παιδιού της. H Χριστίνα δεν έκανε απλά λάθος αποφάσεις ως γονιός, αλλά παράνομες αποφάσεις. To να είσαι φτωχός δεν είναι έγκλημα, αλλά δεν δικαιολογεί το να στέλνεις το ανήλικο παιδί σου να δουλέψει ή να το εμπιστεύεσαι σε ανθρώπους που δεν ξέρεις καλά. Η παιδική εργασία είναι αμέλεια, πράξη βίας και αποτελεί έγκλημα και παραβίαση βασικών παιδικών δικαιωμάτων.  Το να πιστεύεις ότι ο Θεός φέρνει τα παιδιά επίσης δεν είναι έγκλημα, ούτε το να κάνεις 8 παιδιά και να μην χρησιμοποιείς αντισύλληψη. Ελεύθερη κάθε γυναίκα να μην χρησιμοποιεί αντισύλληψη. Aλλά η ελευθερία ενός ατόμου περιορίζεται εκεί που ξεκινά το δικαίωμα ενός άλλου. Οι γυναίκες ανήκουν σε καταπιεσμένη ομάδα, αλλά τα παιδιά είναι μια καταπιεσμένη ομάδα που ξεχνάμε. Τα παιδιά είναι στον πάτο της εξουσιαστικής ιεραρχίας Η κοινωνία μας θεωρεί το παιδί ιδιοκτησία της οικογένειας. Βάση αυτού, οι γονείς νομίζουν ότι είναι εντάξει να τα χρησιμοποιήσουν, ακόμη και όταν παρανομούν “για το καλό τους”.  Τα παιδιά έχουν δικαίωμα στη τροφή και την καλή, ανέμελη ζωή. Το να μην σκέφτεσαι πως θα προσφέρεις τα βασικά στα παιδιά σου είναι ανεπίτρεπτο, γιατί ρισκάρεις να τα εκθέσεις σε επικίνδυνες συνθήκες. Η Χριστίνα όχι μόνο δεν προστάτευσε την κόρη της από πιθανό κακό εξ αρχής, όχι μόνο την άφησε στα χέρια ενός τυχαίου, αλλά την αμέλεισε, την έστειλε να δουλέψει μόνη της και όταν τα βρήκε σκούρα, την χρησιμοποίησε για να πάρει λεφτά εκβιάζοντας την πρώην σύζυγο του Μίχου. Οι τοξικοί άντρες δεν έχουν ετικέτες να τους ξεχωρίσουμε από τους άλλους. Ξέροντας ότι το μεγαλύτερο ποσοστό κακοποίησης παιδιών συμβαίνει από αρσενικά πρόσωπα είτε μέσα στην οικογένεια, είτε που ξέρουν καλά την οικογένεια, ο ι γυναίκες οφείλουμε να προστατεύσουμε τα παιδιά μας και τον εαυτό μας όσο μπορούμε ακόμα και από άτομα που νομίζουμε πως είναι ασφαλή μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Χρειαζόμαστε σκεπτικισμό και δύναμη. Ναι, δεν είμαστε φύλακες της ηθικής των αντρών, αλλά αν δεν κάνουμε κάτι εμείς να τους σταματήσουμε, δεν θα το κάνουν οι ίδιοι γιατί δεν τους συμφέρει, όπως στην περίπτωση του Μίχου, που κερδοφόρησε από τον πόνο ενός αθώου 12χρονου παιδιού. Καιρός να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε ασπρόμαυρα: Η Χριστίνα είναι και θύμα και θύτης: Η Χριστίνα είναι θύμα του συστήματος, της θρησκείας, της οπισθοδρομικότητας, της αμάθειας και δυστυχώς ως θύμα της κοινωνίας έγινε θύτης της οικογένειάς της. Μια φιλική υπενθύμηση από τις έρευνες περί εμπορίου προσώπων, ως τροφή για σκέψη μόνο και όχι ως κατηγορία: Είναι δύσκολο να βρεθούν αποδεικτικά στοιχεία για την πιθανή ενοχή της Χριστίνας στη μαστροπεία, καθώς η χειραγώγηση συχνά ξεκινά μέσα στην οικογένεια και αυτή η μορφή βίας είναι κρυφή - φυλάσεται από τα τείχη της οικογενειακής στέγης, αλλά και της κοινωνικής αντίλειψης της οικογένειας ως το πιο ασφαλές μέρος για το παιδί (κάτι που δεν ισχύει). Βάση ερευνών οι γυναίκες είναι αυτές που λόγο της τρυφερής τους εικόνας και της εμπιστοσύνης που δημιουργούν με τα παιδιά, είναι εκείνες που κάνουν πιθανή την πρόσβαση κακοποιών στα παιδιά τους για κάποιο αντάλλαγμα. Καμία μητέρα δεν θέλει το παιδί της να πορνεύσει, αλλά όταν δεν υπάρχει φαγητό, αναγκάζονται να πιέζουν τα παιδιά τους προς την πορνεία, γιατί αλλιώς λιμοκτονεί ολόκληρη η οικογένεια. Τα ανήλικα κορίτσια είναι συνήθως αυτά που θεωρούνται περισσότερο "κερδοφόρα". Τα σχόλια δικά σας και ας βρει αυτή η υπόθεση την δικαιοσύνη που της αξίζει από όλες τις πλευρές, για χάρη του 12χρονου παιδιού, της οικογένειάς της και όλων των παιδιών στην Ελλάδα που κακοποιούνται καθημερινά πίσω από την ψευδή προστασία της οικογένειας. Διάβασε: Shelley, L. (2010). Human Trafficking: A Global Perspective . Cambridge: Cambridge University Press